(Over)leven in het digitale tijdperk

Een betrokken dame (we noemen haar Jet) van begin 40 komt voor een sessie paardencoaching. Het onderwerp waarmee ze aan de slag wil? Dat ze op haar werk graag haar ideeën wil realiseren, maar dat het nooit tot iets concreets leidt. Ik vraag Jet contact te maken met Banjo, het paard dat bij ons in de cirkel staat. Ze loopt er rustig naartoe, en Banjo blijft zonder op te kijken staan soezen. Na de korte kennismaking bespreken we de situatie op haar werk zoals die nu is, en daarna laat ik Jet vertellen hoe ze het graag anders zou zien. Ze is ervan overtuigd dat ze ontzettend goede ideeën heeft en hoopt deze ideeën te realiseren, zodat het werk voor iedereen een beetje aangenamer wordt. Na zo’n 10 minuten geef ik haar de eerste opdracht; een rondje door de cirkel lopen waarbij ze Banjo aan een halstertouw meeneemt. Er gebeurt niks. Of nouja, er gebeurt van alles, maar Banjo komt in ieder geval niet in beweging. Sterker nog, hij blijft in sluimermodus. “Wat gebeurt er?” “Hij wil niet”, antwoordt Jet. “En jij? Wat wil jij?” vraag ik daarop. “Nouja, ik wil op zich best een rondje lopen, maar alleen als Banjo dat ook wil”. “Oké. In hoeverre kan je dit relateren aan de situatie op je werk?” Ze geeft zo’n kort lachje die je vaak ziet als mensen ineens ergens de grap van herkenning inzien. “Tja, dit is eigenlijk precies wat er op het werk gebeurt, maar dat Banjo nu niet met me meeloopt is wel even confronterend”. BAM, we blijken gelijk al bij de kern te komen en ik begrijp hoe confronterend dit voor haar is. Ze wil al die ideeën namelijk best graag uitvoeren, maar ze wil het wel sámen met haar collega’s doen. De vraag waarom het ‘samen doen’ zo belangrijk voor haar is blijkt een moeilijke. Ze weet het niet zo goed. ‘Vervelend om het idee te hebben dat jij de enige bent die iets graag wil, als een ander het niet wil waarom moet ik het dan willen, is het dan wel zo’n goed idee’ etc. Allemaal belemmerende overtuigingen die de onzekerheid in haar voeden. Ik geef Jet nog wat andere opdrachten, maar allen met hetzelfde resultaat. Banjo heeft de hele sessie nog geen stap gezet. Hiermee heeft hij wel duidelijk laten zien dat deze gedachten en alles wat daaronder ligt diepgeworteld zijn. Na nog wat gepraat te hebben doe ik alsof de sessie ten einde is en ik geef Jet de opdracht Banjo naar zijn weide te brengen. Het is bewust dat ik het niet vraag, maar gedecideerd als opdracht geef. Wat volgt is een brave Banjo die achter Jet aan slentert. “Hé, ho eens!” roep ik lachend. “Hoe kan het dat Banjo nu wel met je meeloopt?” Ik haar verbaasde blik terwijl ze nadenkt en zegt; ‘omdat ik nu duidelijk op mijn doel afging’. Dat is interessant. Natuurlijk haak ik hierop in door te vragen hoe dit inzicht kan bijdragen aan het realiseren van haar doelen op het werk. Ze geeft aan zich te realiseren dat je andere mensen niet makkelijk meekrijgt wanneer je als ‘ideeënbrenger’ niet volledig overtuigt bent van je doel en het feit dat je dat doel gewoon gaat halen. “Ik mag veel meer op mezelf gaan vertrouwen en mijn eigen weg bewandelen. Dat zal anderen ook overtuigen daarin mee te gaan en zo niet, dan betekent dat nog niet dat ik het dus moet laten”. Wauw! Kippenvel kreeg ik ervan, hoe zo’n ‘simpele’ sessie zo’n mooi inzicht kan opleveren. Ook gaaf om te zien dat het succes van een sessie dus absoluut niet zit in het succesvol volbrengen van de opdrachten, maar om de inzichten die je eruit haalt. Banjo, topper. Bedankt!!